bum!

Całą noc śniły mi się zamachy terrorystyczne w mieście nie do określenia. Byłam tam, poruszałam się po ulicach, widziałam pourywane kończyny, katastroficzne obrazki. Towarzyszył mi olbrzymi strach, zwłaszcza gdy mijałam kosz na śmieci.  Panika i dramat. Pot i łzy i błaganie mojego towarzysza drogi, żeby mnie nie zostawiał. Zostawił, żeby organizować pomoc w centrum wydarzeń. Obudziłam się wycieńczona niepokojem.

Lecę dziś samolotem. Powinnam się bać? Czuć się prorokiem?
Nie, to Mariusz Max Kolonko obejrzany przed snem namieszał mi w głowie.

Tymczasem ptaszki zaczęły ćwierkać, że jeden z banków, do którego aplikowałam o kredyt niedługo przedstawi mi ofertę. Hubert jest dobrej myśli. Staram się podążać za nim ;)